Prolog

                                                     Nathan

            Leżałem spokojnie na łóżku z założonymi dłońmi na głowie słuchając muzyki gdy ktoś zaczął dobijać się do drzwi. Zdziwiony wstałem i wyłączyłem muzykę. Podszedłem do drzwi aby je otworzyć. W progu mojego pokoju z pięścią w górze stała moja matka. Uśmiechnąłem się do niej najpiękniej jak potrafiłem. Tylko w ten sposób mogłem się uchronić przed jej gniewem. Sprawdzony sposób.

   -Boże ! Wołam cię chyba już z dziesięć minut żebyś zszedł na dół i mi pomógł.- Spojrzałem na nią dziwnie. Nic nie słyszałem.

   -Wołałaś mnie ?- Zapytałem a ta mnie uderzyła lekko w ramię cicho się zaśmiałem. Uwielbiałem ją drażnić. Co jak co ale z mamą miałem całkiem dobry kontakt. Zawsze mnie rozumiała.

   -Gdybyś ciszej słuchał tego co nazywasz muzyką nie musiałabym zdzierać gardła.- Odparła zła.

   -Z tego co wiem ty też lubisz ten zespół.- Mruknąłem. Westchnęła.

   -Natychmiast na dół. Zaraz przyjedzie Miles i Carmen a w domu jeszcze nic nie gotowe.- Warknęła. Ruszyliśmy w stronę schodów.- Za kim ty taki jesteś to ja nie wiem…- Powiedziała cicho.

   -Za tobą.- Odpowiedziałem. Obrzuciła mnie wściekłym spojrzeniem. Podniosłem ręce do góry w geście poddania.- Mnie jeszcze z komisariatu rodzicie nie musieli odbierać.- Wyraz jej twarzy złagodniał. W młodości razem z wujkiem Milesem nieźle rozrabiali. Dziadkowie zawsze mówili ,że nie wiedzieli czego się po nich spodziewać.

   -Właśnie…jeszcze.- Dodała a gdy otworzyłem usta aby jej coś odpowiedzieć ona na mnie spojrzała z uśmiechem.

   -No racja.- Wybuchnąłem śmiechem. Gdy szedłem po talerze do kuchni usłyszałem jeszcze jak wzdycha. Wzruszyłem ramionami i zacząłem je rozkładać na stole w jadalni.

                                                                        ***

            Głośno się roześmiałem i spojrzałem na załamaną Melisę. Zakryła twarz dłońmi.

   -Boże…tato przestań.- Jęknęła.

   -No ale taka jest prawda !- Powiedział a wszyscy się zaśmiali.

   -To było okropne…- Szepnęła delikatnie się uśmiechając. Wokół stołu krążyło zdjęcie Mili z jednego z przedstawień w szkole w którym uczestniczyła mając dwanaście lat. Grała księżyc. Miała na sobie ogromny biały kostium.

   -Byłaś taka słodka…- Mruknęła ciocia Carmen na co wybuchnąłem jeszcze głośniejszym śmiechem. Melisa obrzuciła mnie morderczym spojrzeniem.

   -Nie śmiej się ! Ty grałeś grzyba !- Powiedziała wesoło na co wszyscy zareagowali z entuzjazmem.

   -Chyba mam jeszcze gdzieś zdjęcia…- Powiedziała mama i złośliwie na mnie spojrzała. Mściła się za sytuacje sprzed rodzinnego obiadu.

   -Nie… mamo proszę…nie rób mi tego.- Tym razem to ja jęknąłem zawstydzony.

   -A ja bym chciał zobaczyć !- Nagle zabrał głos Blake.  

   -Zabiję cię młody…- Powiedziałem rzucając w niego zgniecioną serwetką. Mama po chwili wróciła ze zdjęciem a ja położyłem głowę na stolę udając ,że jestem załamany. Słyszałem ich radosne śmiechy i wymiany zdań.

   -Jaki podobny do tatusia !- Krzyknął tata na co wszyscy zareagowali śmiechem.

Uśmiechnąłem się.

Mam rodzinę wariatów…

_____

Od Jemi: A więc zaczynamy tym radosnym akcentem :D W prologu nie dzieje się za dużo :) Mimo to mi się podoba :) Tak bardzo cieszę się na tego bloga :D

No to czekamy na jedynkę Akwamaryn !

Informacja: Przypominam o możliwości informowania o nowych notkach :) Jeżeli ktoś chce dostawać powiadomienia to proszę zostawić swój numer gg w komentarzu pod tym postem :)